Gero arte

 

Etxera noa jada
Etxera noa baina
Etxe zati bat utzi dut atzean

Irudi bat lausotzen da
Trenaren hotsaz
Amatatuz doa
Egun bat bezala

Eta horra nonbait
Zure ahotsa
Hizketa arina
Solas biziaz
Eta begi ilunak,
Lilura
Mingots baten legez
Eta normala zara, berez
Baina zerbait duzu
Ederra den ezer

Isiltzen
Eta esaten dudanaren arteko
Galdera ikurra
Lehen aldiz aditzen denaren
Zirrara iraunkor hori
Goizean argi
Eta mila hitz itzali

Etxean nago jada
Etxean nago baina
Zerbait utzi dut burdinbideetan

Bihar bat
Atzo itxurakoa

Iguripen bat
Oroitz kolorekoa

Agur bat
Hasiera zaporekoa

 

 

 

 

Urrun, isil

 

Hain urrun al daude
Esandako guztia
Eta isilean dagoena?

Hain urrun al daude
Gaueko alegiak
Eta errealitatea?

Eta gitarraren soka zaharrek
Jo dizute doinu berria
Haiek esango dizute, agian
Gauez isiltzen dudan guztia

Etzaitut ikusiko biharamunean
Baina hemen,
Gelako itsasertzean
Gaueko olatu bakoitzak
Dakarkit zure izena

Bizitzaren adiera,
Bizitza den horrentzat
Aldako txoria izatea

 

 

Kaxoian gordetako mezua

 

Zorigaiztoko istorioa,
bidaiariarena:
pertsonaia bakarra
protagonistarik ez
eta amaiera kaxkarra

Leihotik ageri da, apal
udaberriko eurien
argi goibel hori
eta haizearen marmarra

Keinuz, erabat itxi du
baina leihoa ixteagatik
Eguna ez da akitu
Eta euriak jarraitzen du

Ohantzean jezarrita,
ikaspen bat ezin ahaztu:
kaxoian berdin diola
gerra deklarazioa
edo hilezkor amodioa

 

 

 

 

 

‘Zertan ariko ote da?’
Hemen bakarrik dagoela,
galtzaile sentipenaz

Ezer ez du galdu, ordea
nekez galduko baita
inoiz ukan ez dena

 

 

 

 

Eta algara horren baitan
Bi isiltasunek
entzun zuten elkar

– Ezetz pentsatu nahi badut ere
Ezer berezia du, ederra den ezer

Eta trena badoa,
badoa bere bidean

Eta biak etxera doaz,
bakoitza bere aldera

Akuilua, bizitzaren karia

Min handienak
Zorion handienen estalkiak baino ez dira

 

 

Ederra, ameskeria

 
Karta guztiak mahai gainean
Zure txandaren zain nengoela
Argiak piztean
Konturatu nintzen
Bertan etzeundela
Bakarjoko bat zela

Eta zu guztia,
Ederra, ameskeria

 

 

…..

Umela, hauskorra

 

Umela, izarren isla itsasoan bezala
Hauskorra, une zoriontsu bat bezala
Lagun,
hegaldi bat bezalakoa zara
Inoiz jauziz hasi zena eta inoiz
zorura itzuliko dena

Badira goxo aurrera doazenak
haizearen laguntzaz,
Badira hosto deslai antzera
airean dabiltzanak, noraezean
Eta badira ur lurrun tantak
umeldura bere gain hartzean
bapatean jausten direnak

 

 

.

 

Huts ohia gogora ekartzen didazu
beste garaiko olerki batek bezala
atetik arineketan zoazen ahala

Mina ozena da, maitasuna mutu

Ageri bezala ihes, bete bezala hustu

 

 

 

 

Etxera bidean

Itxaropenaren egoitzan
Topatu dut paradoxa:
Egunak, hodeien pare
Hamaika ikusi izan arren
Ez dago jakiterik bihar
nolakoak izanen diren

Hodeiak ditugula aterpe,
Haizearen kantaldi eroak
Poesiaz bete nau, bete
Kezka oro arinduz ere
Balitz hura zure ahotsa,
Hesiaz bestaldeko larrosa

Eguna ilunduz doa
eta etxera bidean
Geltokira begira
Amestuko dut berriro
Nonbait, isilean
Nire zain zaudela

 

 

 

.

Zirrara

 

Gure itsas bazterrean zai
Ikusi zintudan goiz hartan
Orain haizerik ez dabil
Eta hor dirauzun ere ez dakit

Itzalitako itsasargia zara
Lanbro artean, eder eta zurbila
oihu isilaz
Arima itsu honen zirrara

Inoiz sentituko dugu elkar
Itsas labarrean
Itsaso eta lurraren artean

Hona urruntasunaren gezamina:
Irudimenak aise egiten du
Nik ezin nuen hori
Benetazko izatearen truke

Eta ez nuke lotara joan nahi
zuri kantatu gabe
Ahotsa ere
bahitu didazun arren

Ahotsa bahitu didazun arren
zuri kantatu gabe
Ez nuke lotara joan nahi

 

 

.